บันไดกว้าง คือคำแปลของชื่อเมืองนี้ Broadstairs…
เอาล่ะ ส่งปอน กับบอลเรียบร้อยแล้ว
ก็ตาเราแล้วสิ
บ้านหมายเลข 3, King Edward Avenue คือเป้าหมายสุดท้ายในเมือง Broadstairs ต่อจากนั้น คุณลุงทอง ต้องไปส่งเพื่อน ๆ ที่เมือง Folkestone ต่อ
ห่างจาก High Street ที่เป็นถนนที่เป็นที่ตั้งของร้านต่าง ๆ ไม่เท่าไหร่ เลี้ยวขวาเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาอีกที ตรงไปจนถึงโค้ง ก็เจอบ้านพอดี (แหะแหะ งงล่ะสิ)
นี่คือรูปบ้าน
ยังไม่ทันเคาะประตูบ้าน ก็มีคนมาเปิด
เป็นคุณป้าสูงอายุคนหนึ่ง ผอม ๆ เราก็ส่งเสียงถาม “Hello, Are you Mrs.Samantha?”
เค้าก็พยักหน้าหงึกหงัก เราเอากระเป๋าเข้าไป…
เปิดประตูบ้านเข้าไป จะเจอบันได ด้านขวาเป็นห้องนั่งเล่น เปิดทะลุด้านหลังเป็นครัวและห้องกินข้าว
หลังบ้านมีสวนหย่อมเล็ก ๆ จัดแบบญี่ปุ่น และมีสนามหญ้าเขียว ยาวไปอีก
ขึ้นชั้นบน
ขึ้นจากบันไดมา ด้านซ้าย มีประตูเปิดเข้าห้องน้ำ กว้างทีเดียว ต่อมาเป็นห้องของลูกสาวโฮสต์ ห้องนอนใหญ่ของโฮสต์ และสุดทางเดินด้านขวา คือห้องเราเอง ถ้ามองจากรูปด้านบน ห้องเราคือห้องซ้าย นั่นเอง
มาดูห้องนอนกัน
อันนี้มาถึงตอนแรกเลย
เตียงนอน นุ่ม ๆ
ฮ่า…มาถึงบ้านแล้ว
แต่คนที่มาเปิดประตูนั่น จริง ๆ แล้วไม่ใช่โฮสต์หรอก เป็นแม่ของโฮสต์อีกที เป็นคุณยายนั่นเอง
สักพัก คุณ Samantha ตัวจริงก็กลับมา พร้อมกับสามี ที่เป็นญี่ปุ่น แต่พูดอังกฤษได้คล่องเลย
มีลูกสาวหนึ่่งคนชื่่อ Hannah อายุสิบเจ็ด
ก็คุยกัน
ตอนแรกรู้สึกอึดอัดมากเลย
แบบเค้าก็ไม่ค่อยคุย สักพัก เลยขอออกไปชมเมืองข้างนอก นัดเพื่อนอีกสองคนออกมา
และนี่คือภาพส่วนหนึ่ง ในวันแรก ของเมือง Broadstairs
ถนน High Street มองตรงไปจะเห็นทะเล ไกล ๆ
ด้านขวาต้นไม้เยอะ ๆ เป็นสวนสาธารณะเล็ก ๆ ใกล้ซอยเข้าบ้าน
มองไปอีกด้าน (หันหลังให้ทะเล) เดินตรงไปเรื่อย ๆ อีกเกือบกิโล ก็จะถึงโรงเรียน ส่วนซอยซ้ายมือ เป็นทางเข้าบ้านได้
ตกเย็น โฮสต์มีแขกมาบ้าน ทำให้ทุกอย่างดูอึดอัด เพราะเป็นวันแรกด้วย…
ร้องไห้เลย (กับพ่อแม่ และคนเดียว ตอนอยู่ในห้อง) เครียด มันเป็นความรู้สึกกดดัน บอกไม่ถูก
ค่อย ๆ รื้อของออกมา จัดเข้าตู้
… … … วันต่อมา เป็นวันไปโรงเรียนวันแรก… … …
To be continued…
ปีนป่าย 