คุณยายขายลูกอม

นั่งกินข้าวที่ร้านข้าวมันไก่เก่าแก่ แสนอร่อย นาม “รุ่งแสง”…

เวลาเที่ยง… แสงแดดเดือนเมษา…แผดเผาร่างน้อยใหญ่ริมถนนพหลโยธินอย่างค่อยเป็นค่อยไป…
ผู้คนหลบแดด หาที่ร่ม บ้างบ่นร้อน บ้างบ่นว่า หาที่กินแล้วรีบกลับเข้าออฟฟิศเถอะ

มุมหนึ่งในถนน เสี้ยวหนึ่งในกรุงเทพ ฝุ่นผงในประเทศไทย เศษธุลีในโลกใบนี้

คุณยาย ถือตะกร้าหวาย… ในตะกร้า มีถุงลูกอม โอเล่ ฮอลล์ รวมกันหลากชนิด เต็มตะกร้า
คุณยายเดินไปตามโต๊ะที่ลูกค้าข้าวมันไก่ กำลังราดน้ำจิ้ม กินข้าว
อวัจนภาษา ของการส่ายหน้า แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กลับไปนั่งกินข้าวเหมือนเดิม แทบจะทันทีที่เห็นเงาของคุณยายคนนั้น

อยากรู้จัง วัน ๆ นึง คุณยายมีโอกาสได้กินข้าวมันไก่เหมือนพวกเราหรือเปล่าหนอ… จะพอกินข้าวได้ซักกี่มื้อ

เราชื่นชมคุณยาย ที่อย่างน้อย คุณยายก็ได้ใช้ขา และมือ รวม สี่ข้าง ประกอบอาชีพที่สุจริต ใบหน้าที่ยับยู่ยี่ กรำแดดฝน ยังสู้ต่อไป…

อีกฝั่งนึงของเมือง…อีกฟากหนึ่งของเวลา…คนบางกลุ่ม
มีโต๊ะทำงานไม้ใหญ่โต มีเลขานุการรวมนับร้อย ทำงานจริงนับไม่ได้ (เพราะน้อยถึงหลักทศนิยม)
ห้องทำงานติดแอร์ หน้าต่างห้อง สามารถมองเห็นประเทศไทยชัดเจน

พวกเขาเหล่านั้น คงต้องเรียนรู้วิธีการทำงานจากคุณยายท่านนี้…